ای پسته‌ی تو خنده زده بر حدیث قند ۱۸۰

«««««🍷می‌بهـا»»»»» غزل نمره ۱۸۰ مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان ای پسته‌ی تو خنده زده بر حديث قند مشتاقم (بیمارم) از برای خدا يک شکر بخند طوبی ز قامت تو نيارد که دم زند زين قصه بگذرم که سخن می‌شود بلند خواهی که برنخيزدت از ديده رود خون دل در وفای صحبت رود کسان مبند گر جلوه (طیره) می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی ما نيستيم معتقد شيخ خودپسند ز آشفتگی حال من آگاه کی شود آن را که دل نگشت گرفتار اين کمند بازار شوق گرم شد آن سروقد (شمع‌قد) کجاست؟ تا جان خود بر آتش رويش کنم سپند جایی که يار ما به شکرخنده دم زند ای پسته کيستی تو خدا را به خود مخند حافظ چو ترک غمزه‌ی ترکان نمی‌کنی دانی کجاست جای تو؟ خوارزم يا خجند Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations